آیین فرا رفتن

                                        دمی با سالار عشق علیه السلام                         دکترسید محمد هاشمی فرد

همه می دانند که « حسین » فقط یک نام، برای نامگذاری نور چشمان، سوگند خوردن برای نان و تعویذی برای حفظ جان نیست. ما معتقدیم حسین، برای یک دهه ی سال و توسّعاً چهل روز،آفریده نشده است . او آمده است تا « چلچراغ هدایت» و « کشتی نجات امت » باشد. او مصمّم است تا اندیشه های کژ را راست گرداند و پاکی ها را جایگزین پلشتی ها کند. قیام کرده تا دانش بشر را به کمال و معرفت او را به نهایت برساند و در یک کلام نه مسلمان را که انسان را به حیات طیّبه و کمال حق خواسته رهنمون شود. پس علم، بدون حضور و بینش او، بسیار تهیدست و عرفان بی فانوس یاد و شوق او، در کوره راه های ظلمات، محکوم گمراهی است و انسان، بی ولایت او در خسران ابدی، خواهد سوخت . . .

آری، «حسین» نه تنها یک نام، که نشان تعالی انسان، برمدارانسانیت و ایمان است.  حسین، یک جریان آسمانی برگستره ی زمین و یک کهکشان پاکی، درآغوش آسمان است. اصلاً حسین یک فرهنگ تعالی بخش است و دریغ و درد که آدمی، دیر به این حقیقت دست می یابد.

و قیام شگفت و بی نظیر آن رادمرد علیه السلامدر عاشورای شصت و یک هجری، رویداد عظیمی است که دل همه ی آزادگان را تا صبح رستاخیز به خود مشغول داشته است. هر شیعه ی شیفته ای، سعی بر این دارد، تا خود را در زمره ی آشفته دلان آن حضرت، جای دهد و نام در زمره ی سوداگران عشق جان سوز این کنعانی معرفت ثبت کند.

یکی از راههای اصلی نیل به این هدف بایسته و دلخواسته همصدایی و همنوایی با سوگواران آن بزرگ مرد تاریخ است. اما سوگواری و همراهی با اندوه گساران خاندان عصمت و طهارت کاری بزرگ، آسان نما و دشوار نهاد است که اگر قدری ساده انگاشته شود به جای کعبه ی مقصود سر به ناکجا آباد خواهد زد. بدین روی و به منظور تلطیف فضای عزاداری و غبارزدایی از چهره ی سوگواری خاندان عصمت و طهارت و ارائه ی درک درست از سیره و سیمای این بزرگان عالم هستی برآن شدیم تا سلسله همایشهایی را با موضوعاتی از جنس همین اشارات برگزار کنیم که پیشانی نویس آن راهنمود های رهبر معظم انقلاب اسلامی و پیشوای حسینیان حق طلب و آزادگان و آزادی جویان جهان، باشد.آن بزرگوار در باره ی شرایط و خصوصیات این کار و کارگزارانش می فرماید:

« به اعتقاد بنده، مجالس عزاداری حسینی باید از سه ویژگی برخوردار باشد:
1. چنین مجالسی باید محبت به اهل بیت را زیاد کند. چون رابطه عاطفی، یک رابطه بسیار ذی قیمت است. اگر شما خدای ناکرده در مجالس مذکور وضعی را به وجود آورید که مستمع یا فرد بیرون از آن فضا از لحاظ عاطفی به اهل بیت نزدیک نشد، بلکه احساس دوری و بیزاری کرد، نه فقط چنین مجالسی فاقد یکی از بزرگترین فواید خود شده، بلکه به یک معنا مضر هم بوده است. حال شما که مؤسس یا گوینده چنین مجالسی هستید، ببینید چه کاری می‌توانید بکنید که عواطف مردم بر اثر حضور در این مجالس نسبت به حسین بن علی روز به روز بیشتر شود.
2. باید در این مجالس، معرفت مردم نسبت به اصل حادثه عاشورا روشن تر و واضح تر گردد. این طور نباشد که ما در مجلس حسین بن علی به منبر برویم یا سخنرانی کنیم، اما حضار آن مجلس  به این فکر فرو بروند که چرا باید برای امام حسین گریه کرد؟ اصلاً چرا امام حسین به کربلا آمد و عاشورا را به وجود آورد؟
3. سومین ویژگی لازم در این مجالس، افزایش ایمان و معرفت دینی در مردم است.
بنده خیلی متأسفم که بگویم در این سه چهار سال اخیر برخی کارها در ارتباط با مراسم عزاداری ماه محرم دیده شده است که دست هایی به غلط آن را در جامعه ی ما ترویج کرده اند، کارهایی را باب می‌کنند و رواج می‌دهند که هر کس ناظر آن باشد. برایش سؤال به وجود می‌آید».                                               ( بیانات امام خامنه ای تاریخ 17/3/1373)روز 27 فروردین1391 فرصت مغتنمی بود تا دیگربار این حقیقت بزرگ را به سوگ سرایان و سوگ خوانان حسینی با حضور اهل معرفت و سخنرانی «جناب استاد دکتر محمد رضا سنگری» عاشورا پژوه و امام حسین شناس بزرگ دیار و روزگارمان یادآوری کنیم.

ساعت 17 سالن شهید مفتح مالامال از جمعیت مشتاق و بر پای ایستاده بود که نوای آسمانی قرآن مجید از حنجره ی قاری برجسته «حاج محمدرضا محمدی باغملّایی» دلها را آماده ی شنیدن از سیره ی سالار شهیدان کرد.

همخوانی بچه های حسین پوی محله ی خواجه ها گوشها را نواخت تا با یاد فاطمه سلام الله علیها بیانات استاد را مشتاقانه تر انتظار بکشند.

... ودکتر سنگری عنان سخن را به دست گرفت و سمند کلام را به وادی معرفت تاخت. گوشه هایی از نکات نغز ایشان پیش کش شما و پایان بخش گزارش ماست.

« اگر حسین مصباح است، مجلس بی نور، بی روشنی، مجلسی که سرانگشت اشارتی به بینایی، بصیرت، دقت، راه شناسی، خودشناسی، دشمن شناسی و مانع شناسی نداشته باشد آن مجلس قطعاً حسینی نیست. و اگر در مجلسی عبور از موج ها را یاد نگیریم، عبور از تنگناها و دشواری ها و بحران ها را یاد نگیریم، تمسک و توسل به سفینه ی نجات پیدا نکرده ایم» «در مرکز قیامت حسین، در مرکز رجعت حسین در مرکز ظهور حسین، چرا در مرکز کار و اندیشه و عمل و محافل ما حضرت اباعبدالله نباشد؛ پس ما نفس به نفس به حسین نیازمندیم ....»